بسوی ظهور

  چه سخت است انتظار ؛انتظار یار غائب ؛همو که بسیار از لطفش به عاشقان و منتظرانش و گریه های شبانه اش و دعا برای شیعیانش در سحرگاهان شنیده ایم ، و داستانها و حکایتها از ره یافتگان به وصالش شنیده و یا خوانده ایم و هر بار با انبوهی از حسرت و دلی سرشار از حزن و اندوه و گاهی با قطراتی از اشک در دل آرزو کرده ایم « شود آیا که خاک سر کویش باشم » اما مگر نه اینکه هر منتظری باید منزل بیارائد و اندرون خانه خویش روشن سازد و آب و جارو کند تا زمانی که گمشده خویش بیابد و با جان و دل خدمت او کند ؟  آیا می شود بدون زدودن غبار گناه و عصیان و روشن ساختن اندرون با نور تقوی و بیرون کردن ظلمت و جهل به دیدار یار غائب رسید ؟هیچ شنیده ای داستان کودکی که والدین خود را گم کرده و با پریشانی و گریه در جستجوی آنهاست ؟ مگر نه اینکه ما پدری مهربان را در این دنیای سرشار از ظلم و جهل و عصیان گم کرده ایم ؟ آیا تا کنون شده که همچون آن کودک در جستجوی یار خویش باشیم ...  براستی اگر این طور بودیم  آیا خوشی در زندگی ما جا داشت ؟

ادامه مطلب...

مولایم:

هر عیدی که فرا می رسد بنا است که ما بخندیم ؛ خوشحال باشیم و شادی کنیم و ما نیز می خواهیم در اعیاد چنین باشیم ؛ اما چه کنیم که غیبت تو خنده را به ما حرام کرده است .

سرورم :

ما درخوشحالی شما خوشحالیم اما در اعماق درونمان چنان غمی نهفته است که حتی الفاظ قادر نیستند بر پیکره اش لباس شوند .

عزیزم:

هر روز فرخنده ای که از ایام الله فرا می رسد ما شیعیان جشن می گیریم , اما درمیان فریادهای شهدایمان و نالهای کشته هایمان و آتش ظلمهائی که از زمان شهادت مادرت فاطمه زهراء برما روا داشته اند خوشحالیهایمان را با اشک و خون ترسیم می کنیم و با بغض فرو کشیده لب فرومی بندیم و خواهیم گفت که سرچشمه زلال امامت آنگاه د ردل زمین فرو رفت که بانگ های فریاد : هل من ناصر ینصرنی , اباعبدالله علیه السلام بی جواب ماند.

آقای من :

این غم همواره درون سینه های ماست تا زمانی که ظهور بفرمائی .

البته چنین است که حزن جز فرآورده محبت شما نیست.

چطور خوشحال باشد عاشقی که این چنین معشوقی دارد و به فراق او مبتلاست؟

چطور بخندد تشنه ای که دریایی از آبی شیرین و زلال و خنک در پیش دارد امابرای سیراب شدن از آن راهی نمی یابد ؟

مولای من:

- مامی خندیم اما این خنده فقط بر لبان ما نقش می بندد زیرا که در دلهای ما آتشفشانی از سنگهای گداخته حسرت نهفته است .

در حسرت یک نگاه ...

حسرت سیراب شدن د ردریای چشمهایت و حسرت شنیدن سخنان حکیمانه ات .

امیدوارم هرگز نخواسته باشم به شمارش آورم اثرات محبتتان را در زندگیم , زیرا که محبت شما د رزندگی من نه تنها اثرنکرده است بلکه با روزگار من عجین شده است و گوشت و خون و پوستمان ازآن روییده است . اینکه بخواهیم از اثر چیزی در زندگیمان صحبت کنیم که بزرگترین رکن زندگی است شاید بی معنا باشد.       

  سیدی!

سالهاست که چشم بر راه دوخته ایم تا بیایی و به سرمای غربت و تاریکی جهل و زشتی ظلم خاتمه دهی . زیرا که زیبایی و خوبی جز با وجودتو معنا نمی شود .

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حائل         کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها